Ενημερωτικό, από τον αιρετό Γιώργο Τρούλη: «Πανελλαδική Σύσκεψη Αιρετών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης»

 Ενημερωτικό Μαρτίου

 

Γιώργος Τρούλης                                                                             Ρέθυμνο, 18 Μαρτίου 2015

Αιρετός ΠΥΣΠΕ Ρεθύμνου

Τηλ. 6936841955

Email:  giorgiot@edc.uoc.gr

Προς τους Συναδέλφους μου

                        Αγαπητοί Συνάδελφοι

Θέμα : «Πανελλαδική Σύσκεψη Αιρετών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης»

Τη Δευτέρα 16 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε η 4^η σύσκεψη αιρετών που διοργάνωσε η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος στην Αθήνα. Στη σύσκεψη βρέθηκαν όλοι οι αιρετοί των ΚΥΣΠΕ-ΑΠΥΣΠΕ και ΠΥΣΠΕ της χώρας και πραγματοποιήθηκε συζήτηση σε όλα τα σοβαρά προβλήματα (αξιολόγηση, πειθαρχικό δίκαιο, αναμοριοδότηση σχολικών μονάδων, υπηρεσιακές μεταβολές, λειτουργία των υπηρεσιακών συμβουλίων κλπ) που ταλαιπωρούν τον κλάδο τα τελευταία χρόνια.  Η συνεδρίαση ολοκληρώθηκε αργά το απόγευμα και μίλησα περίπου 50 συνάδελφοι αιρετοί.

Ως αιρετός στη σύσκεψη έκανα αποτίμηση της κατάστασης μέχρι σήμερα και κατέθεσα προτάσεις για την παραπέρα πορεία του εκπαιδευτικού κινήματος και συγκεκριμένη πρόταση διαμόρφωσης χάρτας αρχών για τη στάση των αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια. Περιμένω την ανταπόκριση της ομοσπονδίας στην πρόταση μιας και άλλοι αιρετοί της χώρας συνηγόρησαν στην τοποθέτησή σους προς αυτή την κατεύθυνση.

Παραθέτω την τοποθέτησή μου:

“Καλημέρα συναδέλφισσες και συνάδελφοι αιρετοί της χώρας

Τα τελευταία 5 χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα (όχι βέβαια όπως θα έπρεπε και ούτε στο σύνολό του), τα σωματεία των εργαζομένων, οι εκπαιδευτικές και γονεϊκές ενώσεις, οι άνθρωποι της εργασίας, οι φοιτητές, οι άνεργοι, οι απολυμένοι και οι άνθρωποι που βρίσκονται ακόμα και σήμερα σε εργασιακή και κοινωνική ανασφάλεια αντιτάχθηκαν σθεναρά σε μια πολιτική λιτότητας, σε μια μονεταριστική πολιτική, σε μια πολιτική που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε έναν ιδιότυπο εργασιακό μεσαίωνα και φυσικά σε αποσάρθρωση και παρακμή του δημόσιου σχολείου. Ένα σχολείο που τοποθετείται στο βαθύ πυρήνα του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, που αποτελεί βασικό μοχλό κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Η αναγνώριση από την πολιτεία του ρόλου, της σημασίας και του ζωτικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης για την πρόοδο της κοινωνίας και των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών αποτελεί το πρώτο βήμα, αλλά όχι όμως και το καθοριστικό. Διότι μπορεί να αναγνωρίζει τον αποφασιστικό ρόλο της εκπαίδευσης αλλά να μην επιθυμεί την αξιοποίησή της. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα είδαμε την προσπάθεια  χειραγώγησης του εκπαιδευτικού μέσω της αξιολόγησης και του πειθαρχικού δικαίου. Είναι ανάγκη όμως να κατανοήσουμε το βασικό ρόλο του σχολείου για να προχωρήσουμε ως εκπαιδευτικό κίνημα στον επανασχεδιασμό του, να συμβάλουμε στην οριοθέτηση του περιεχομένου του στις νέες συνθήκες. Ο λόγος και οι παρεμβάσεις μας δεν πρέπει να παραμείνουν σε ένα συντεχνιακό αυτοαναφορικό πλαίσιο. Αλλά να αγκαλιάσει όλους τους κοινωνικούς εμπλεκόμενους στη μαθησιακή διαδικασία και να αλλάξει ουσιαστικά περιεχόμενο και στόχευση η διεκδίκησή μας διαμορφώνοντας ένα κοινωνικό μέτωπο με τις κατάλληλες συμμαχίες. Γιατί συνηθίζουν οι πολιτικές ηγεσίες, μετά από ένα χρονικό διάστημα, να αποκόπτονται από την κοινωνική και, σε ότι μας αφορά, την εκπαιδευτική πραγματικότητα περιοριζόμενη σε επιτελικούς σχεδιασμούς δίχως πραγματική συνδιαμόρφωση. Επίσης αποτελεί άμεση αναγκαιότητα να ωριμάσει το συνδικαλιστικό κίνημα, να ξεπεράσει τις παιδικές του ασθένειες (κομματισμός, παραγοντισμός κ.α.) και να επικεντρωθεί σε μονοπάτια που χαράζει ο εκπαιδευτικός κόσμος μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων.

Η αντίληψη για τη συμβολή του σχολείου που έχει ανάγκη η σύγχρονη κοινωνία, η αντίληψη για την προώθηση των προοδευτικών και σύγχρονων αναπτυξιακών πολιτικών που περικλείονται στην όποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δεν μπορεί να παραμένουν κενό γράμμα στις νέες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που εκτυλίσσονται. Είναι, όσο ποτέ άλλοτε, ανάγκη όλοι οι παράγοντες που συντελούν στην παροχή του κοινωνικού αγαθού της παιδείας να συνδράμουν στα πλαίσια ενός κοινού οράματος για το μέλλον της κοινωνίας. Η δική μας συμβολή ως εκπαιδευτική κοινότητα, ως εκπαιδευτικό κίνημα, δεν μπορεί να περιορίζεται σε αποσπασματικές διεκδικήσεις αλλά να αποτελούν οργανικό μέρος του οράματος ενός νέου σχολείου. Ενός σχολείου που θα έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την δημοκρατικότητα (με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες λήψης απόφασης), την καλλιέργεια αξιών και αρχών που αποτελούν θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, και την αυτονομία του.

Σε αυτά τα πλαίσια η διεκδίκηση των αιτημάτων μας για αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων και εξορθολογισμού της ύλης, μόνιμες δομές αντισταθμιστικής αγωγής, ολοκλήρωση των υπηρεσιακών μεταβολών μέχρι 21 Ιουνίου (μεταθέσεις, συνταξιοδοτήσεις, αποσπάσεις εντός κι εκτός ΠΥΣΠΕ), διορισμοί σε όλα τα οργανικά κενά, πρόσληψη σε όλα τα λειτουργικά κενά με αναπληρωτές πλήρους ωραρίου την 1η Σεπτεμβρίου, αναγνώριση του συνόλου της προϋπηρεσίας των αναπληρωτών, δημιουργία οργανικών θέσεων σε όλες τις κατηγορίες εκπαιδευτικών που εργάζονται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ίδρυση ή επανίδρυση κατά περίπτωση σχολείων, μείωση του αριθμού των μαθητών ανά εκπαιδευτικό, κατοχύρωση του ωραρίου των νηπιαγωγών, αύξηση της οργανικότητας των νηπιαγωγείων, αναμοριοδότηση των σχολικών μονάδων, εξίσωση του ωραρίου των εκπαιδευτικών της Α/βάθμιας με αυτό της Β/βάθμιας εκπαίδευσης, καθιέρωση ετήσιας επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, δυνατότητα εξειδίκευσης μέσω δωρεάν μεταπτυχιακών προγραμμάτων, θέσπιση ίδιων δικαιωμάτων σε μόνιμους και αναπληρωτές κ.α. αποκτά ένα εντελώς διαφορετικό νόημα. Η επένδυση και θωράκιση του εκπαιδευτικού πρέπει να αποτελεί το κύριο μέλημα της πολιτείας. Μια επένδυση συμφέρουσα και πιο παραγωγική από οποιαδήποτε άλλη. Το ανθρώπινο κεφάλαιο αποτελεί την κινητήρια δύναμη εκκίνησης της οποίας κοινωνικής αλλαγής. Με αυτή την έννοια η επένδυση στον άνθρωπο, δηλ. στον εκπαιδευτικό, αποτελεί βασική μέριμνα για τη στήριξη του δημόσιου σχολείου.  Αυτή πρέπει να είναι η βασική συνισταμένη μας για το όραμα ενός διαφορετικού σχολείου.

Στα πλαίσια αυτά οι αιρετοί αποκτάμε έναν ιδιαίτερο ρόλο (ειδικά εφόσον ενταχθεί τρίτος ή και περισσότεροι αιρετοί στα υπηρεσιακά συμβούλια), στη προοπτική χάραξης ενός αυτοδιοικούμενου σχολείου, ενός σχολείου και μιας διοίκησης με δημοκρατικά χαρακτηριστικά και με περιορισμό του αυταρχισμού και της όποιας συνδιαλλαγής. Πριν δύο χρόνια από το ίδιο βήμα είχα καταθέσει μία πρόταση. Πρόταση  προωθημένη για κάποιους που βλέπουν τη συμμετοχή τους στα υπηρεσιακά συμβούλια ως προσωπική υπόθεση ή ως υπόθεση παραταξιακών και κομματικών στρατηγικών. Ζήτησα από την Ομοσπονδία σε συνεργασία με τους αιρετούς και τους τοπικούς συλλόγους (μέσω των γενικών συνελεύσεων) να διαμορφωθεί μια χάρτα αρχών, η οποία θα αποτελεί το δικό μας κοινωνικό συμβόλαιο για τη στάση μας σε ζητήματα που είναι στη διακριτική ευχέρεια των υπηρεσιακών συμβουλίων. Δεν μπορεί συνάδελφοι για το ίδιο ακριβώς θέμα δύο διαφορετικά Υπηρεσιακά Συμβούλια της χώρας να λαμβάνουν διαφορετική απόφαση. Σήμερα στα νέα δεδομένα οφείλουμε να διαμορφώσουμε αυτή τη χάρτα μέσω της οποίας θα αποκτήσουν κοινή στάση και φωνή οι αιρετοί λειτουργώντας ως αναπόσπαστο κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος και προωθώντας τα αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας. Προτείνω επομένως να ληφθεί η απόφαση σήμερα και να ξεκινήσει η συζήτηση για τη διαμόρφωση του πλαισίου με στόχο να τεθεί στις γενικές συνελεύσεις μας.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Δυστυχώς η πλειοψηφία του ΔΣ της Ομοσπονδίας τα τελευταία χρόνια, δεν βρέθηκε δίπλα στους εκπαιδευτικούς μας που ταλαιπωρούνταν από αυθαιρεσίες και παρανομίες  σχολικών συμβούλων, διευθυντών εκπαίδευσης και περιφερειακών που καταγγέλθηκαν από τοπικούς συλλόγους και αιρετούς. Δεν ξέρω αν θα δείξουν την ίδια ευαισθησία και στα νέα στελέχη που θα επιλεγούν τις επόμενες μέρες αλλά το μόνο βέβαιο είναι η επίτευξη μιας σταδιακής απονομιμοποίησης του ΔΣ της ΔΟΕ στη συνείδηση των συναδέλφων μας. Δεν υπάρχουν περιθώρια πλέον, το συνδικαλιστικό κίνημα αν δεν θωρακιστεί σήμερα, αν δεν αλλάξει ρόλο και περιεχόμενο, δεν θα καταφέρει να ανακτήσει την αξιοπιστία του και θα βρεθεί σε ένα τέλμα. Ένα τέλμα που θα έχει ως αποτέλεσμα να μείνει ανοχύρωτος ο εκπαιδευτικός, θα βρεθεί σε υποτέλεια ο εργαζόμενος, θα οδηγηθεί σε πλήρη χειραγώγηση η εκπαίδευση, και θα διαμορφωθούν συνθήκες σταδιακής μετάβασης σε μια μεταδημοκρατική κοινωνία. Οφείλουμε επομένως να βάλουμε τέλος στις παλαιοκομματικές τακτικές και λογικές, να υψώσουμε το ανάστημά μας, να αντιληφθούμε ότι έχει έρθει η ώρα της στρατηγικής ανασυγκρότησης του συνδικάτου και να δοθεί χώρος δράσης στους μάχιμους εκπαιδευτικούς με όραμα.

Κι ας ελπίσουμε συναδέλφισσες και συνάδελφοι το φετινό καλοκαίρι να αποτελέσει την απαρχή της αλλαγής κατεύθυνσης στο συνδικαλιστικό κίνημα και της επιστροφής της αισιοδοξίας στους συναδέλφους μας, βλέποντας την ανατροπή των συσχετισμών του ΔΣ της Ομοσπονδίας. Θα αγωνιστούμε προς αυτή την κατεύθυνση για το μέλλον του εκπαιδευτικού και του Δημόσιου Σχολείου.”

«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο»

Αδαμάντιος Κοραής

                                                    Με Συναδελφικούς Χαιρετισμούς

                                                        Γιώργος Τρούλης

                                                        Αιρετός ΠΥΣΠΕ Ρεθύμνου

*Υ.Γ. Όσοι συνάδελφοι επιθυμούν να λαμβάνουν τα ενημερωτικά και τα άρθρα που στέλνω στα σχολεία στο προσωπικό τους ηλεκτρονικό ταχυδρομείο να μου στείλουν e-mail στο: giorgiot@edc.uoc.gr. Επίσης μπορούμε να επικοινωνούμε άμεσα στο Facebook (το όνομα χρήστη είναι Giorgos Troulis) και στο Twitter (όνομα χρήστη giorgos troulis@gtroulis).